Przełomowe kobiety w architekturze, które zmieniły życie na lepsze

Architektura nie była łatwym zawodem dla kobiet, ale od samego początku utalentowana i odważna kadra architektów kobiecych przesunęła granice i walczyła o uznanie. Niektórzy pracowali w cieniu mentora lub współmałżonka, dokonując przełomowych osiągnięć, by nie otrzymać żadnego kredytu. Przez dziesięciolecia ci odważni profesjonaliści położyli podwaliny pod dzisiejszy talent, pozwalając, by ich praca stała się centralna. Co więcej, wiele z tych kobiet prowadzi walkę, aby nie zostać uznaną za kobietę w architekturze, ale po prostu za utalentowanych i innowacyjnych architektów. Kropka. Oto lista niektórych pionierów, o których powinieneś wiedzieć.

Zaha Hadid

Dame Zaha Mohammad Hadid (1950-2016) była wielką damą architektury. Nazywana „Królową Krzywej” Hadid była pierwszą kobietą, która otrzymała słynną Nagrodę Pritzkera. Jej charakterystyczne projekty były futurystyczne i geometryczne - spektakularne zarówno pod względem wizualnym, jak i architektonicznym. Jej prace dosłownie zmieniły oblicze miast na całym świecie. Wyróżnienia Hadida są zbyt liczne, aby je wymienić, a jej charakterystyczne projekty stały się ikonami w miastach na całym świecie. Kiedy iracko-brytyjski architekt zmarł niespodziewanie, wiele z jej projektów wciąż było w budowie.

Prawie niemożliwe jest wybranie jednego projektu, który jest najbardziej widoczny w pracy Hadida, ale ulubionym jest Port House w porcie w Antwerpii, w Belgii. Stara opuszczona straż pożarna została odrestaurowana i zwieńczona dramatycznym szklanym przedłużeniem, które jest zawieszone nad wodą. To wspaniały kontrapunkt dla masywnych struktur tworzących otaczający port.

Jeanne Gang

Z dbałością o zrównoważony rozwój środowiska i kreatywną kreatywność w stosowaniu technik zrównoważonego projektowania, amerykański architekt Jeanne Gang prowadzi Studio Gang w Chicago. Znana ze swoich projektów zmierzających do zmniejszenia rozrastania się miast i zwiększenia różnorodności biologicznej, Gang stworzyła karierę o międzynarodowej renomie, która charakteryzuje się projektami, które przesuwają granice architektury. Stypendysta MacArthura realizuje różnorodne prace, które obejmują szereg zainteresowań, tworząc silniejsze materiały, aby podążać za procesem projektowania, który również buduje relacje ze społecznościami i środowiskami. Jej wybitna kariera zdobyła już wiele znaczących nagród, w tym nominację do Amerykańskiej Akademii Sztuki i Nauki oraz Chevalier de l'Ordre National de la Légion d’honneur.

Podczas gdy Gang realizuje uznane projekty na całym świecie, jest ona prawdopodobnie najbardziej znana z chicagowskiej Aqua Tower, 82-piętrowego budynku z unikalnymi zakrzywionymi betonowymi nawisami balkonów. Cechą charakterystyczną jest nie tylko projektowanie do przodu, ale także element funkcjonalny, który łagodzi silne wiatry i pozwala na umieszczenie balkonów na każdym piętrze i na wszystkich czterech stronach budynku. Po ukończeniu w 2010 r. Aqua Tower był jednym z najwyższych budynków na świecie zaprojektowanym przez kobietę architekta. W tym czasie posiadał także największy zielony dach miasta.

Maya Linn

Być może najmłodszy architekt, który odniósł wielki sukces na tej liście, Amerykanin Maya Linn wygrał konkurs na projekt Wietnamskiego Pomnika Weterana w Waszyngtonie, podczas gdy jeszcze był studentem Yale. Chociaż był to przełomowy styl dla pomnika, był również dość kontrowersyjny w tamtym czasie. Linn jest córką chińskich intelektualistów, którzy wyemigrowali w 1948 r. Tuż przed przejęciem władzy przez komunistów w 1949 r. Linn, wykorzystując swoją wczesną sławę jako starter, kontynuowała tworzenie innych innowacyjnych pomników, a także projektów architektonicznych, takich jak Langston Hughes Library (1999) oraz Muzeum Chińskiego w Ameryce w Nowym Jorku. W 2016 roku prezydent Barak Obama przyznał jej Prezydencki Medal Wolności.

Jak już wspomniano, Linn jest najbardziej znany ze swojego pierwszego projektu - Pomnika Wojny w Wietnamie. Jej wizja pomnika jest świadectwem siły prostoty, która natychmiast stała się punktem zapalnym dla kontrowersji. Weterani określani jako „czarna wstyd”, ale projekt przeważał, chociaż w pobliżu znajdował się drugorzędny pomnik z trzema realistycznymi żołnierzami, aby uspokoić przeciwników. Od tego czasu granitowa ściana z nazwiskami 58 000 żołnierzy zabitych lub zaginionych w akcji stała się wielkim przyciąganiem dla odwiedzających, jej elegancki, abstrakcyjny profil wywołuje silne emocje. Wreszcie w 2005 r. Pomnik został uznany przez American Institute of Architects za 25-letnią nagrodę, która obchodzi struktury, które dowiodły swojej wartości.

Elizabeth Plater-Zyberk

Jako jedna z założycieli firmy Miami Arquitectonica pod koniec lat siedemdziesiątych, Elizabeth Plater-Zyberk jest liderem w New Urbanism. Plater-Zyberk i jej firma zdobyli międzynarodową renomę za styl, który był dramatyczny, zaawansowany technologicznie i nowoczesny, jednocześnie pracując nad projektowaniem miast i społeczności, które są przyjazne i przyjazne dla środowiska. W 1979 roku przeniosła się do środowisk akademickich, ucząc na University of Miami - gdzie również pełniła funkcję dziekana - i rozwijając przełomowe programy, takie jak „Przedmieście i miasto”. Teraz ona i mąż Andres Duany prowadzą firmę DPZ, firmę, która tworzy przestrzenie miejskie, które „zachęcają do chodzenia, różnorodności i złożoności”. Plater-Zyberk i DPZ zdobyli liczne wyróżnienia, w tym nagrodę Richarda H. Driehausa za klasyczną architekturę i APA National Nagroda za doskonałość w planowaniu za najlepsze praktyki w Miami 21.

Projekt architektoniczny, który zyskał największą popularność wśród Plater-Zyberk, to Atlantis Condominium, luksusowy budynek w Miami. Zaprojektowana przez Arquitectonica i zbudowana na początku lat 80. XX wieku spektakularna szklana fasada z wyciętym centrum - pięciopiętrowy dziedziniec palmowy - stała się ikoną Miami, opisywaną w pierwszych filmach telewizyjnych serialu „Miami Vice”. 21-piętrowy budynek znajduje się w części Brickell w Miami.

Manuelle Gautrand

Jako pierwsza laureatka Europejskiej Nagrody Architektury francuski architekt Manuelle Gautrand jest uznawany za swoją „śmiałość i niezgodność”. Prowadzi własną firmę Manuelle Gautrand Architecture w Paryżu i projektuje projekty od domów po budynki kulturalne i inne strony, takie jak salon samochodowy w Egipcie. Wszystkie jej prace mają na celu podkreślenie relacji między budynkiem a miejscem, w którym się znajduje.

Podczas gdy liczne prace Gautranda są dobrze znane, jej projekt dla salonu Citroën znajdującego się na Champs-Élysées naprawdę doprowadził ją do popularności na arenie międzynarodowej. Wykonany z dużych szklanych paneli, które tworzą logo Citroena na fasadzie, współczesny design wywołał poruszenie, gdy został zbudowany w 2007 roku, ponieważ nie wszyscy byli fanami. Od tego czasu wzrosła popularność i nie jest jednym z kultowych budynków na słynnej ulicy.

Anna Heringer

Niemiecka architekt Anna Heringer jest najbardziej znana ze swojego zainteresowania i wiedzy w zakresie zrównoważonej architektury, którą pielęgnowała od czasu, gdy spędziła rok w Bangladeszu w 1997 roku. Doświadczenie było iskrą napędzającą jej ścieżkę kariery, ponieważ zamierza skupić się na tym, co już istnieje zamiast polegać na zewnętrznych systemach, wykorzystując najlepsze zasoby, które są już dostępne. Heringer, która jest zaangażowana w wiele projektów w Bangladeszu, otrzymała wiele nagród za swoją pracę, w tym nagrodę Aga Khan i Globalną Nagrodę za Zrównoważoną Architekturę. Oprócz projektów projektowych uczy w różnych instytucjach, takich jak Harvard's Graduate School of Design, ETH Zurich i Technical University in Vienna.

Projektem, który określił kierunek pracy Heringera, jest Szkoła Handmade METI w Rudrapur w Rudrapur w dzielnicy Dinajpur w Bangladeszu. Uczyniła szkołę rzeczywistością, wykorzystując tradycyjne materiały budowlane, takie jak błoto i bambus, typowe materiały stosowane w budownictwie w okolicy. Szkoła została ukończona w 2006 roku. Jej inne projekty obejmują DESI (Dipshikha Electrical Skill Improvement), szkołę szkolenia zawodowego dla elektryków, niedaleko szkoły.

Denise Scott Brown

Amerykańska architektka Denise Scott Brown, dyrektor filadelfijskiej firmy Venturi, Scott Brown and Associates, pracowała wraz z mężem Robertem Venturi przez dziesięciolecia, ale sama jest jedną z 20^th Najbardziej wpływowi architekci Century. Walczyła z dyskryminacją ze względu na płeć w branży, walcząc o uznanie swojej indywidualnej pracy w dziedzinie urbanistyki i opublikowała słynny esej zatytułowany „Pokój na szczycie? Seksizm i gwiezdny system w architekturze ”w 1989 roku. Scott Brown był siłą napędową klasy studyjnej i książki„ Learning from Las Vegas ”. Praca była„ wspólną kreatywnością ”, która opierała się na koncepcjach, które unikały modernizmu, łącząc architekturę z starsze tradycje. Otrzymanie przez jej męża nagrody Pritzkera w 1991 r. Było kontrowersyjne, ponieważ komitet nagród nie przyznał tej parze, tylko Venturi, która ostatecznie zaakceptowała ją, wygłaszając przemówienie wychwalające pracę Scotta Browna. W 2018 r. Otrzymała Medal Soane z 2018 r., W którym honoruje „architektów, którzy wnieśli znaczący wkład w ich dziedzinę, dzięki swojej pracy, poprzez edukację, historię i teorię”. Scott Brown otrzymał również Nagrodę Jane Drew za podniesienie rangi kobiety w architekturze.

Trudno jest zidentyfikować tylko jeden projekt podkreślający pracę Scotta Browna, jednak The Vanna Venturi House jest zdecydowanie na liście najlepszych przełomowych przedsięwzięć. Zbudowany w 1964 roku dla swojej teściowej dom uważany jest za jeden z najlepszych przykładów architektury ponowoczesnej. Dom Chestnut Hill w Pensylwanii zawiera klasyczne formy, ale także gra na aspektach skali i symetrii. Dom tworzy również wiele koncepcji i pomysłów, które zostały uwzględnione Złożoność i sprzeczność w architekturze opublikowane przez Venturi.

Neri Oxman

Często nazywany wizjonerem, Neri Oxman jest architektem, chyba nie innym. Zamiast projektować budynki z materiałami budowlanymi, urodzony w Izraelu Oxman buduje z form biologicznych, wykorzystując je jako część konstrukcji do stworzenia żywego budynku. Jej praca to „zmiana od trawiący natura jako zasób geologiczny redagowanie to jako biologiczny. ”W swojej grupie badawczej Mediated Matter na MIT tworzy sztukę i architekturę, która jest innowacyjnym połączeniem biologii, matematyki, inżynierii, informatyki i oczywiście projektowania. Znana jest z określenia „ekologia materialna”, aby zdefiniować swoją pracę. Znaki towarowe jej stylu jaskrawo kolorowe i teksturowane powierzchnie, struktura w wielu skalach i materiały kompozytowe, których twardość, kolor i kształt różnią się w zależności od obiektu.

Ze względu na innowacyjny charakter jej pracy, nie można przejść ulicą i wskazać na budynek, który stworzyła - przynajmniej jeszcze nie. Jednym z bardziej dramatycznych projektów, które stworzył Oxman, jest Jedwabny pawilon który jest wykonany z niekonwencjonalnego materiału przy użyciu równie niekonwencjonalnego procesu produkcyjnego dla projektu i konstrukcji. Ona i jej zespół zaprogramowali ramię robota, aby splot strukturę z jedwabnych nici, które naśladują ruchy, które jedwabniki wykorzystują do tworzenia kokonów. Następnie wypuścili 6500 żywych gąsienic na konstrukcję, aby ukończyć proces budowy własnym jedwabiem.

Julia Morgan

Amerykańska architekt Julia Morgan (1872 - 1957) wyprzedziła swój czas jako przełomowa dla kobiet w architekturze, a także jako płodna i odnosząca sukcesy profesjonalistka. Wśród jej wielu „pierwszych”: była pierwszą kobietą, która uzyskała licencję na architekturę w Kalifornii, została przyjęta do Ecole des Beaux-Arts w Paryżu i otrzymała Złoty Medal AIA, pośmiertnie w 2014 r. W Kalifornii Morgan zaprojektował więcej ponad 700 budynków, obejmujących Ruch Sztuki i Rzemiosła, ale pracujących w różnych stylach z drobiazgowym kunsztem. Po założeniu własnej praktyki w San Francisco w 1904 r. Tragedia trzęsienia ziemi z 1906 r. Przyniosła wiele pracy Morganowi, który zaprojektował niezliczone domy, budynki edukacyjne i biurowe, a także kościoły.

Jednym z największych zabytków architektonicznych Kalifornii jest najbardziej znana praca architektoniczna Morgana: słynny zamek Hearst. Wynajęta przez Williama Randolpha Hearsta w 1919 roku, przez następne 28 lat nadzorowała budowę w Hearst Castle i osobiście zaprojektowała większość budowli, z gruntu „aż do najdrobniejszych szczegółów”. Morgan pracował również nad innymi nieruchomościami Hearst, The Hearst Castle w San Simeon była jak nikt inny.

Eileen Gray

Eileen Gray (1878-1976) może być najbardziej znana z architektury, ale była również pionierem w projektowaniu mebli, a także w roli kobiet w branży. Urodzony w Irlandii Gray był pionierem we współczesnym ruchu w architekturze, a jej rozwój był wspierany przez jej zainteresowanie miłością, rumuński architekt Jean Badovici. Jej praca nad wspólnym domem z Badovici w Monako doprowadziła do sporu z Le Corbusierem, na którego dyrektorów zbudowano dom, który słynnie rysował murale na ścianach domu bez pozwolenia Greya na to. W dziedzinie mebli Gray pracował z różnymi geometriami, tworząc meble ze stali i skóry, które z kolei miały inspirować projektantów i architektów w stylu Art Deco i Bauhaus.

Dom Monako, który zbudowała dla Badovici, jest prawdopodobnie jej arcydziełem. Nazwana E-1027, nazwa to kod imion dla pary: E dla Eileen, 10 dla J in Jean, 2 dla B w Badovici i 7 dla G in Grey. Dom w kształcie sześcianu został zbudowany na filarach na szczycie skalistego terenu i został zaprojektowany według „Pięciu Punktów Nowej Architektury” Le Corbusiera dzięki otwartemu planowi, poziomym oknom, otwartej fasadzie i schodom prowadzącym na dach. Gray zaprojektował również różnorodne meble, które uzupełniają przestrzeń. Według doniesień Le Corbusier podziwiał dom i często tam przebywał. Jednak w latach 1938/1939 rysował na ścianach kubistyczne malowidła ścienne bez jej zgody, wywołując skandal.

Amanda Levete

Zdobywczyni nagrody Amanda Levete jest założycielką i dyrektorką AL_A, międzynarodowego studia projektowego i architektonicznego, którego celem jest „zrównoważenie intuicji ze strategicznymi, niespokojnymi badaniami, innowacjami, współpracą i dbałością o szczegóły”. Praktyka Levete urodzona w Walii jest uznawana za jedną najbardziej innowacyjnych w Wielkiej Brytanii. W 2011 roku firma wygrała międzynarodowy konkurs na zaprojektowanie nowego wejścia, dziedzińca i galerii dla londyńskiego Victoria and Albert Museum. Przed otwarciem własnej firmy Levete prowadziła Future Systems ze swoim mężem, urodzonym w Czechach architektem Janem Kaplickym, i razem stworzyli w 2003 roku kultową strukturę kropli, rozpoznawalną ze starej wersji systemu Microsoft Windows. W 2018 roku Levete zdobył nagrodę Jane Drew, przyznawaną przez Dziennik architektów a jej firma była jedną z czterech drużyn, które znalazły się na liście kandydatów do konkursu, aby wyobrazić sobie doświadczenia odwiedzających wieżę Eiffla.

Chociaż wiele budynków na całym świecie można nazwać kultowym projektem Levete, jej projekt na dziedziniec i wejście do Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie prawdopodobnie znajduje się na szczycie listy. Uznany za jeden z najbardziej wpływowych budynków przez Architectural Digest w 2017 r., Dodatek, dodaje 6400 metrów kwadratowych powierzchni i jest największą ekspansją w muzeum od ponad wieku. Największą cechą projektu jest dziedziniec, który został wyłożony porcelaną - 11 000 ręcznie wykonanych płytek pokrywających dziedziniec o powierzchni 1 200 metrów kwadratowych.

Elizabeth Diller

Liz Diller znana jest z bogactwa pomysłów - niektóre z nich są skandaliczne, a inne nie. Ale jest również znana i ceniona za swoją wizjonerską pracę, która stała się jej jedynym architektem Czas lista 100 najbardziej wpływowych ludzi magazynu 2018 - jej drugi raz na liście. Diller założył firmę Diller Scofidio + Renfro w Nowym Jorku z partnerem i mężem Ricardo Scofidio. Dumna ze swojej buntowniczości, firma Dillera przekształciła wszelkiego rodzaju budynki i ostatnio pracowała nad długą listą budynków sztuki publicznej, które łączą architekturę i sztukę i zacierają linie między mediami, medium i strukturą. Jednym z ich najnowszych projektów jest Center for Music, nowa londyńska sala koncertowa o wartości 250 milionów funtów.

Chociaż lista projektów budowlanych Dillera jest dość długa, firma jest najbardziej znana z czegoś nieco innego: przekształcenia opuszczonej linii kolejowej na Manhattanie w High Line, parku, który obecnie przyciąga ponad 8 milionów turystów rocznie. Transformacja została uznana za modelową koncepcję potencjalnej rewitalizacji dla miast na całym świecie i poprawiła atrakcyjność i wartości nieruchomości obszaru wokół New York's High Line.

Annabelle Selldorf

Architekt urodzony w Niemczech Annabelle Selldorf nazwano wieloma rzeczami: modernistą „interesującej prostoty”, „rodzajem anty-Daniela Libeskinda” i „królową ukradkowej architektury”. Niezależnie od tego, jedno jest pewne: Selldorf jest jednym z najbardziej poszukiwani architekci mieszkaniowi w Nowym Jorku. Nie jest zbyt zadowolona z tego, że ma świetny pomysł i preferuje projekty, które „emanują cichą pewnością siebie”. Prawdopodobnie dlatego stała się ulubieńcem świata sztuki, tworząc muzea na całym świecie. Selldorf wygrała konkurs na rozbudowę Muzeum Sztuki Współczesnej w San Diego i została zlecona przez miliarderkę dziedziczącą farmaceutyki, aby przekształcić zniszczone magazyny w Arles we Francji w przestrzenie wystawowe. Jest członkiem Amerykańskiego Instytutu Architektów (FAIA) i laureatem Medalu Honoru AIANY 2016.

Wśród wielu uroczych budynków, które stworzyła firma Selldorf, jednym z ulubionych jest biblioteka John Hay w Brown University w Providence, Rhode Island. Niesamowita przestrzeń straciła swój blask dzięki wielu dekadom i wielu remontom. Opracowała projekt, który przywrócił wiele funkcji pomieszczenia, takich jak dębowe regały, oraz wbudowane repliki oryginalnych opraw oświetleniowych. Został wykończony wygodnymi meblami. dobrze komponuje się z historyczną przestrzenią.

Norma Merrick Sklarek

Prawdziwa pionierka, Norma Sklarek (1926–2012), była jedną z pierwszych Afroamerykanek, które uzyskały licencję jako architekt w Stanach Zjednoczonych. Nazywała się „Rosa Parks of architecture” dzięki swojej inteligencji, talentowi i wytrwałości. Cechy te doprowadziły ją do przekroczenia rasizmu i seksizmu oraz do bycia wzorem w architekturze. Sklarek była pierwszą kobietą w kolorze uhonorowaną przez społeczność AIA. Jej kariera obejmowała pracę w Welton Becket Associates, gdzie kierowała budową Terminalu 1 na lotnisku w Los Angeles, które było gotowe przed letnimi igrzyskami olimpijskimi w 1984 roku. W 1985 r. Współzałożycielką Siegel, Sklarek i Diamond z Margot Siegel i Katherine Diamond, która w tym czasie była największą firmą należącą do kobiet.

Wśród projektów zaprojektowanych przez Sklarek znajduje się The Pacific Design Center, wielofunkcyjna kolekcja budynków dla społeczności projektantów w West Hollywood. Czasami Płetwal błękitny, jeden z budynków jest zbyt duży w porównaniu z otaczającymi go budynkami i ma świetliste niebieskie szkło. PDC mieści szczyt rynku zachodniego i meble, oddział Muzeum Sztuki Współczesnej (MOCA) i dwie restauracje. Słynne są także doroczna impreza Oscara Elton John AIDS Foundation Academy.

Odile Decq

Inny zwycięzca nagrody Jane Drew, Odile Decq został uznany za „kreatywną siłę napędową, porywający łamacz zasad i zwolennik równości. Od wczesnych lat pracy w zespole z mężem Benoîtem Cornette, duet doprawił raczej nijaką scenę architektoniczną we Francji. Pierwszy duży projekt tej pary - Banque Populaire de l'Ouest w Rennes - zdobył osiem nagród. Po tragicznej śmierci Cornette w wypadku samochodowym jej praca wciąż była mu przypisywana, co zachęciło ją do zmiany nazwy firmy na Studio Odile. Odtąd Decq rozpoczął własną szkołę - Confluence Institute for Innovation and Creative Strategies in Architecture - w Lyonie we Francji.

Jednym z najnowszych projektów jest Narodowe Muzeum Geoparku Fangshan Tangshan, jeden z najlepszych globalnych geoparków. „Kształt muzeum wywodzi się ze zbocza terenu, które staje się formą budynku. Ciągłość między krajobrazem a muzeum tworzy sekwencyjną przestrzeń muzealną, która biegnie przez wiele warstw projektu ”- napisali architekci.

Marion Mahony Griffin

Groundbreaker Marion Mahony Griffin (1871-1961) była pierwszą na świecie kobietą licencjonowaną architektką i pierwszym pracownikiem Franka Lloyda Wrighta. Można by pomyśleć, że zwiększy to jej karierę, ale jak to zwykle bywa w przypadku kobiet w tamtych czasach, jej osiągnięcia zostały zminimalizowane. Ponieważ życie osobiste Wrighta stało się bardziej złożone, Mahoney Griffin przejął wiele z jego projektów. Jest uważana za oryginalną członkinię Prairie School i wyprodukowała to, co uznano za jedne z najlepszych rysunków architektonicznych w Ameryce. Później wyszła za mąż za współpracownika Waltera Burleya Griffina, a następnie spędziła większość życia zawodowego w Australii. Jej akwarelowe rysunki jego projektu nowej australijskiej stolicy, Canberry, pomogły wygrać konkurs na plan miasta, a raz w Australii, zarządzała biurem Sydney swojej firmy.

Spośród niezliczonych projektów stworzonych przez Mahoneya Griffina, jeden, który zrobiła we współpracy z mężem, uważany jest za jeden z najbardziej dramatycznych. Rock Crest-Rock Glen, znajdujący się w Mason City Iowa, to kolekcja mieszkań Prairie School, w rzeczywistości jest to największy zbiór tego stylu domów w otoczeniu przyrody. Budynki te mają zazwyczaj poziome linie, szerokie okapy, które wystają ponad boki, szerokie grupy okien i powściągliwe wykorzystanie ornamentów.

Anne Griswold Tyng

Anne Griswold Tyng (1920-2011) była znana ze swoich umiejętności matematycznych i pionierskich osiągnięć w stosowaniu blokujących się wzorów geometrycznych do tworzenia przestrzeni, które są pełne światła. Od początku swojej kariery Tyng współpracowała z wielkim Ludwikiem I. Kahnem w Filadelfii i wykładała na University of Pennsylvania. Tyng bardzo interesował się hierarchiczną symetrią i organiczną formą, dzięki czemu otrzymała grant od Fundacji Grahama - pierwszej kobiety, która to zrobiła. Była też pierwszym architektem, który użył trójkątnych trójwymiarowych kratownic do oprawienia domu, który ma tradycyjny dach z dachem.

Duża część pracy Tynga została przyćmiona przez Kahna i jego reputację. Jedynym zachowanym projektem, który sama wykonała, jest Trenton Bath House, mimo że przypisywano go Kahnowi w czasie jego rozwoju. Jest to na ogół miejsce narodzin podejścia estetycznego, z którego Kahn był znany. Pośmiertnie uznano, że stworzyła unikalny projekt dachu, który składa się z „czterech symetrycznie rozmieszczonych kwadratów z czterospadowymi dachami”. Tyng wyjaśnił, że inspiracją były chińskie łaźnie, które pamiętała z spędzania tam dzieciństwa.

Florence Knoll

Florence Knoll, architektka i projektantka mebli kultowej firmy meblarskiej, wyrobiła sobie markę w epoce nowożytnej. Studiując u Miesa van der Rohe i Eliela Saarinena, Knoll była dobrze przygotowana, kiedy poznała swojego męża Hansa Knolla. Razem zbudowali Knoll Furniture, gdzie była dyrektorem działu planowania. Projekty mebli, które stworzyła, stały się równie dobrze znane, jak projekty dawnych nauczycieli. Po śmierci męża Hansa w 1955 r. Kierowała firmą aż do 1960 r., Kiedy zrezygnowała ze skupienia się na projektowaniu i rozwoju, nadal podsycając popularność modernizmu.

Knoll jest najbardziej znana ze swoich projektów mebli niż z budowy jakichkolwiek budynków. Podczas gdy projektowała niezliczone elementy dla firmy, najbardziej charakterystyczną jest Sofa Florence Knoll. Zaprojektowany w 1956 roku element jest minimalistyczny, trwały i stanowi doskonałe uzupełnienie jej pionierskiej koncepcji przestrzeni mieszkalnej o otwartym planie. Zajmuje się także pytaniem zadanym przez Knolla, zanim zaprojektowała: „W jaki sposób mebel może wspierać luksusową tapicerkę, a jednocześnie zajmować jak najmniej miejsca?”

Anna Keichline

Zdecydowanie wyprzedza swój czas, pensylwańska architekt Anna Wagner Keichline (1889–1943) była także sufrażystką i agentką specjalną podczas wojny światowej. Zidentyfikowana jako „pierwsza kobieta profesjonalnie zajmująca się architekturą”, jej prace projektowe doprowadziły do ​​siedmiu różnych patentów dla kuchni i wnętrz. Była dobrze znana ze swoich starań o stworzenie wnętrz, które pozwoliły zaoszczędzić czas i ruch, w tym połączoną umywalkę i balię, a także prekursora łóżka Murphy. Ponadto Keichline zaprojektował wiele domów, ale niestety zostały odnowione lub zniszczone.

Podczas gdy żaden z budynków Keichline nie przetrwał w stanie nienaruszonym, jej najbardziej znany wynalazek wykonuje pustą, ognioodporną „cegłę K”, wczesnego krewnego dzisiejszego wszechobecnego betonowego bloku. Ten projekt zdobył jej wyróżnienia w 1931 r. Od American Ceramic Society. Cegła była popularna nie tylko ze względu na jej ognioodporność, ale także dlatego, że była lekka, niedroga i izolacyjna, przydatna do tworzenia ścian, które ważą o połowę mniej niż solidne ceglane ściany.

Carme Pigem

Architekt Carme Pigem, mało znany poza Hiszpanią, zyskał międzynarodową sławę, gdy ona i jej partnerzy otrzymali nagrodę Pritzkera w 2017 roku. RCR Arquitectes został uhonorowany za współpracę, w której ani część, ani całość projektu nie mogą być przypisane do jednego partner. ”Ich prace projektowe wyróżniają się zdolnością do podkreślenia lokalnego, ale jednocześnie uniwersalnego i globalnego znaczenia. Kreacje są piękne, funkcjonalne i wykonane z niezwykłą starannością.

Jednym z ich wczesnych dzieł było między innymi zdobycie nagrody sponsorowanej przez hiszpańskie Ministerstwo Robót Publicznych i Urbanistyki. Odpowiedzieli na wezwanie do stworzenia latarni morskiej w Punta Aldea, która jest „istotą typologii”. Projekt jest uważany za przełomowy, ponieważ jest sprzeczny z wieloma podstawowymi zasadami architektury dzisiaj. Wykorzystuje również materiały i pomysły, które są zgodne z naturalną topografią obszaru.

Lina Bo Bardi

Urodzona we Włoszech brazylijska architekt Lina Bo Bardi (1914–1992) była płodną architektką znaną z tego, że propaguje społeczny i kulturowy potencjał architektury. Przez całą swoją karierę pracowała nad promowaniem nowego zbiorowego stylu życia i uważała, że ​​architekturę należy uznać za „możliwy sposób bycia i zmierzenia się z różnymi sytuacjami. Bardi był także wczesnym zwolennikiem zrównoważonej architektury. Była również płodnym projektem, aw 1948 roku założyła Studio de Arte e Arquitetura Palma. Ten wspólny wysiłek z Giancarlo Palanti (1906–77) koncentrował się na projektowaniu niedrogich mebli z tworzyw sztucznych lub prasowanego drewna.

Jednym z najbardziej znanych budynków Bardi jest SESC Pompeia (Centro de Lazer Fábrica da Pompéia), wybudowany w 1982 roku w Sao Paolo. Pierwotnie fabryka bębnów, w budynku znajdują się trzy ogromne betonowe wieże, przejścia powietrzne i iluminatory zamiast okien. Projekt łączy te niekonwencjonalne elementy w tym, co było wówczas kontrowersyjną konstrukcją. Bardi nazwał to „eksperymentem socjalistycznym”.

Momoyo Kaijima

Jako założyciel jednej z wiodących japońskich firm architektonicznych, Momoyo Kaijima eksperymentuje z nowymi teoriami projektowania, które rodzą nowe koncepcje przestrzeni publicznych i studiów miejskich. Po opracowaniu takich pomysłów behawiorystyka architektoniczna i mikro-przestrzeń publiczna, Kajima i jej zespół w Atelier Bow Wow ukuł termin „architektura zwierząt”, aby opisać budynki wciśnięte w resztki miejskich przestrzeni. Te mikroprzestrzenie są przedmiotem zainteresowania firmy w Japonii, a także w Stanach Zjednoczonych i Europie.

Jednym z ich najbardziej niezwykłych dzieł jest Dom Atelier Bow-Wow. Partia w kształcie flagi jest otoczona przez budynki, które są połączone z ulicą wąską częścią nieruchomości. Znajduje się w dzielnicy Shinjuki-ku w Tokio. Budynek, który kiedyś był domem i atelier, a jednocześnie miał okazję wykorzystać swoje ogromne doświadczenie w przekształcaniu trudnych warunków w pozytywne cechy domów

Alison Brooks

Alison Brooks z siedzibą w Londynie jest najbardziej znana z projektowania inteligentnych, stylowych domów, ale także budynków kultury. Jej przekonanie, że budynki jednorazowego użytku są przestarzałe, przyczyniło się do jej rozwiązania problemów takich jak jakość mieszkań i przestrzeni publicznej. Pracowała z projektantem Ronem Aradem, a następnie założyła własną firmę. Jej prace zostały opisane jako „późne kwitnienie najbardziej eleganckiego i zmysłowego modernizmu. Brooks jest jedynym architektem, który zdobył wszystkie trzy najbardziej prestiżowe brytyjskie nagrody za architekturę.

Wśród jej projektów The Smile jest jak dotąd najpopularniejszy i nagradzany.Na zlecenie American Hardwood Export Council otrzymała zadanie stworzenia interaktywnej instalacji dla London Design Week. Jej projekt to prostokątna rura o wysokości 3,5 metra i szerokości 4,5 metra, która wygina się w górę jak uśmiech. Usytuowany pośrodku placu Chelsea College of Art (UAL), podkreśla wszechstronność konstrukcji drewnianych i stanowi połączenie sztuki i architektury.